Weer thuis en nu? Fondsenwerving en weer aan het werk!

Lieve allemaal,

Zoals beloofd nog even een berichtje nu ik weer thuis en ‘up en running’ ben

Afgelopen maandag zijn we (Arnaud en ik) weer teruggekomen in Nederland na een echt prachtige trektocht rond de Dhaulagiri. Het was een tocht van 16 dagen met een groep van 9 Nederlandse mensen en een team van 25 Nepalezen die alles voor ons verzorgde. 18 Dragers, 2 gidsen een kok en 4 man keukenstaf. Het was weer heel bijzonder om zo 16 dagen met elkaar rond te trekken. En de weergoden waren ons zeer gunstig gestemd. Slechts 1 middagje zo’n 2 uur regen en voor de rest droog en helder weer. Elke ochtend strakblauwe lucht waardoor we alle bergen (van boven de 8.000 meter hoog) om ons heen in volle glorie konden zien. Door het heldere weer was het de 7 dagen dat we boven de 4.000 meter liepen en sliepen ook wel koud. De koudste nacht was het -/- 11 graden in de tent. Met nog wel een behoorlijke wind die er een paar keer waaide hebben we gelopen met een temperatuur van -/- 15 die een gevoelstemperatuur tot -/- 25 graden had. Maar ja als je dan om 06.00 uur gewekt wordt door 2 Nepalezen met een vrolijk ‘Goodmorning, tea is ready, with or without sugar?

Asha Nepal
Ook had ik beloofd nog terug te komen op hoe degenen die dat graag willen nog kunnen bijdragen voor de vrouwen in Nepal. Ik heb in de laatste week van mijn verblijf nog een heel fijn en mooi gesprek gehad met de directrice van Asha Nepal (de Stichting waar ik voor gewerkt heb). Zij heeft mij uitgelegd dat vanuit de Nepalese overheid en een donateur via de oprichter de school voor de kinderen t/m klas 10 betaald kan worden en de sociale begeleiding van de kinderen en hun moeders/familie. Via de oprichter is ook een donateur gevonden die sowieso t/m volgend jaar geld ter beschikking stelt om als lening aan startende onderneemsters ter beschikking te stellen.
Waar op dit moment (nog) geen geld voor is, is voor de aanschaf van computers waar de kinderen praktijkervaring op kunnen doen. Daarnaast wil de directrice graag investeren in zonnepanelen zodat ze voor het geven van computerlessen niet afhankelijk zijn van wanneer er stroom is. Als de aanschaf van de computers gerealiseerd kan worden kan men computerlessen aan de kinderen en hun moeders gaan geven waarmee zij de mogelijkheid gaan krijgen om veel betere banen te vinden. Nu is dat toch vaak beperkt tot het gaan verkopen van producten. Daarin is veel concurrentie en het is daarom heel moeilijk om daar voldoende inkomen mee te genereren.

Op school krijgt men wel wat theorie over computers, maar ja als je er nog nooit achter één gezeten hebt dan kan je daar natuurlijk helemaal niets mee. Nu staan er 3 hele oude computers die door een bedrijf zijn geschonken maar daar heeft men eigenlijk niets aan. Ze zijn te traag om op internet te gaan en omdat ze niet uit Nepal komen is de programmatuur ook niet goed die erop staat. Een goede computer waar ze weer jaren mee vooruit kunnen kost in Nepal ongeveer € 300. Ik zou het echt super gaaf vinden als ik een bijdrage kan leveren voor de aanschaf van 1 of meerdere computers. Dit omdat ik nu echt weet dat dit voor de meiden straks voor een veel betere toekomst kan gaan zorgen!

Rajan
En eigenlijk wil ik ook nog wat doen voor Rajan. Wie is Rajan denken jullie nu waarschijnlijk. Nu dat is de ‘keukenjongen/manus van alles’ in het vrijwilligershuis waar ik 7 weken gewoond heb. Rajan is 17 jaar en komt oorspronkelijk uit een dorp in het zuiden van Kathmandu. Rajan is een sudra, dat wil zeggen dat hij tot de onderste kaste in Nepal behoort. Hij ‘woont’ je kan eigenlijk beter zeggen slaapt buiten in een soort tuinhuis van het ‘white house’. Elke ochtend staat Rajan om 05.00 uur op om dan tot 06.00 onderhouds – en/of schoonmaakwerk te doen in het white house. Daarna loopt hij naar school waar hij van 06.30 tot 11.00 uur les heeft. Om 11.30 uur meldt hij zich dan in de green house waar hij helpt met het voorbereiden voor de lunch van alle vrijwilligers. De rest van de middag doet hij onderhouds- en/of schoonmaakklussen, doet de was voor de andere Nepalezen (die allen van een hogere kaste zijn) of helpt weer mee met voorbereiden en koken van de avondmaaltijd. Zelf krijgt hij alleen lunch en avondeten (geen ontbijt). Tot 21.00 uur is hij daarna in de weer met alles weer opruimen en zorgen dat het weer klaar staat voor de volgende dag. Dan moet hij nog zijn huiswerk maken, waar hij vaak te moe voor is. En toch is hij altijd vrolijk, heeft voor iedereen een vriendelijk woordje klaar en vaak ook nog in de taal van de vrijwilligers die er zijn. Een foto van hem is bijgevoegd in de fotoserie bij dit verhaal.

Rajan doet nu de 2 jaar high school omdat hij zo goed kan leren! Dit is heel bijzonder voor iemand uit zijn kaste. Maar deze school moet hij zelf betalen en dat lukt hem eigenlijk niet meer. De school kost 40.000 rps per jaar en daar komt nog boeken- en examengeld bij van zo’n 10.000 rps. Totaal kost het dus 50.000 rps wat neerkomt op € 450. Hij verdient in het vrijwilligershuis 4.000 rps (€ 36) per maand en moet daar dan nog alles van doen. Voor het huidige schooljaar wat t/m april 2017 loopt heb ik een groot deel van de kosten kunnen inzamelen. Dit deels door een inzameling onder de vrijwilligers die er samen met mij waren. Daarnaast heb ik samen met een Nederlandse vrijwilliger (Jelle) die afgelopen zomer in Nepal was nog een deel betaald. Om deze jongen, die zoveel werk voor alle vrijwilligers verzet zodat zij zich thuis voelen in het vrijwilligershuis, te steunen met het afmaken van zijn school willen Jelle en ik proberen voldoende geld in te zamelen om het laatste jaar van Rajan zijn school te kunnen betalen. Het is zo belangrijk voor hem voor een goede toekomst voor hem, zijn ouders en later ook voor zijn dorp!

Fondsenwerving
Ik heb het plan opgevat om de komende maand (tot 20 december) geld in te zamelen voor zowel Asha Nepal als voor Rajan. Hiervoor ga ik een bankrekening van mijn bedrijf gebruiken. Van alles wat er binnenkomt wil ik voor kerst 75% overmaken naar Asha Nepal voor de aanschaf van computers voor en betere toekomst voor de meisjes/jonge vrouwen daar. 25% reserveer ik voor Rajan voor de betaling van zijn schoolgeld volgend jaar. Samen met Jelle zal ik gaan onderzoeken hoe we dat het beste kunnen regelen dat we ook verzekerd zijn dat dit goed terecht komt. Beide bedragen zal ik zelf ook nog aanvullen tot een mooi afgerond bedrag.

Voor degene die dit initiatief willen/kunnen steunen het bankrekeningnummer is
NL42 KNAB 0255 3525 22 ten name van Aker Acmon BV te Amsterdam.

Eind december laat ik het resultaat van de werving via dit weblog weten.

Weer aan het werk!
En dan wil ik jullie eigenlijk ook nog wel even laten weten dat ik weer aan het werk ben in Nederland. Ja, zo snel kan het gaan als je ergens een goed gevoel over hebt.
Afgelopen donderdag ben ik begonnen bij Manifesto in Amsterdam. Een coöperatie van en voor MKB-ondernemers. Manifesto is een nieuw type accountant en business coach. Neemt ondernemers alle administratieve rompslomp uit handen. Laat hen real time resultaten zien. Niet alleen van het bedrijf, maar ook van de persoonlijke ontwikkeling, benchmark en maatschappelijke impact. Maar bovenal spiegelt en coacht Manifesto ondernemers. Helpt hen hun dromen dichterbij te brengen en hun missie te realiseren. En daar mag ik als personal accountant onderdeel van zijn!

Manifesto bestaat nu iets meer dan een jaar. Afgelopen zomer, voor mijn vertrek naar Nepal, heb ik er al meerdere dagen mogen meedraaien als een soort stage en mee geholpen met het opzetten van een crowdfundingsactie. Dit is van beide kanten zo goed bevallen dat ik er nu dan ook echt aan het werk ben.

De crowdfundingsactie is gestart om kapitaal bij elkaar te krijgen om op korte termijn na Amsterdam ook een vestiging in Breda en Rotterdam te kunnen starten. Deze actie loopt nog tot 1 december a.s.
Vind je het leuk en een goed initiatief dat dit nieuwe type accountantskantoor er is: help ons!
Ga naar www.crowdaboutnow.nl/manifesto en/of www.manifesto.nl
Het zou zo gaaf zijn als we verder kunnen bouwen.

Dit was het voor nu, jullie zijn weer helemaal op de hoogte van hoe het mij is en wat ik nu doe en ik ben de fondsenwerving gestart. Helemaal nieuw voor mij, had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen. Maar daarvoor hebben velen van jullie gezorgd dat ik nu ook dit ga leren, mijn dank is groot daarvoor.

Dikke kus en veel liefs,

Monique

Laatste werkweek

En dan gaat de tijd ineens heel snel en was het vandaag alweer mijn laatste werkdag. Vanmorgen hadden de kinderen allemaal iets voor mij gemaakt, tekeningen, gedichten, een bootje, een roos (van papier) en als suprise nog een ontbijtje. Een soort tosti met kaas en thee. Zo lief.

Afgelopen week gelukkig toch nog een hoop zaken kunnen afronden. De dames van de coöperatie hadden dinsdag hun afspraak afgebeld. Vervolgens op mijn verzoek toch echt gezorgd dat ze donderdag kwamen. Daar was mijn collega Maya het gelukkig ook mee eens.
Er zijn 2 vd 4 dames op komen dagen donderdag. De andere 2 zijn om verschillende redenen definitief afgehaakt. Al snel aan het begin van het gesprek blijkt dat de vrouwen na de workshop, het gesprek wat we erna hadden en een telefoontje met Maya onderzoek hebben gedaan naar de afzetmogelijkheden van hun carpets (vloerkleden). En, ongelooflijk, maar er blijkt bijna geen vraag naar deze handgemaakte vloerkleden te zijn. Als ze deze al kunnen verkopen dan is het tegen een veel te lage prijs, waardoor ze verlies zullen lijden. Tegenwoordig koopt men liever kleden die in een fabriek gemaakt worden en daarmee goedkoop zijn en dan koopt men na een tijdje weer een nieuwe. Ook komen ze er niet uit hoe ze het moeten doen met de grote afstand tussen de verschillende woonplaatsen. Dit maakt dat de discussie in eerste instantie hierover gaat en, natuurlijk, volledig in het Nepalees. Maya zegt daarom tegen mij dat ik wel kan gaan lunchen en dat ze me na de lunch op de hoogte brengt van hoe verder.

Terug op kantoor blijkt dat er inderdaad besloten is dat deze coöperatie niet gaat starten. Een van de twee dames had ook al bedacht dat als dit niet door kan gaan zij vanaf een handkar seizoen producten wil gaan verkopen als fruit, thee, etenswaren. Maya heeft tegen haar gezegd dat ze hier heel goed over na moet denken en met een goed plan zich weer kan melden. De andere dame weet het even niet meer, zij heeft 25 jaar werkervaring in het maken van kleden en moet nu nadenken wat zij anders zou kunnen. Ze begon ook over een handkar maar Maya heeft tegen haar gezegd dat ze daar heel goed over na moet denken. Zo kan ik aan de ene kant teleurgesteld zijn omdat ik nu niet het ondernemersplan en financiële gedeelte voor een coöperatie kan schrijven maar eigenlijk ben ik wel heel trots dat de workshop en de huiswerkvragen voor het ondernemersplan hiertoe geleid heeft. Nu gaat er tenminste geen onderneming van start die geen enkele kans van slagen heeft. Ik heb dit ook met Maya en Aruna (onze bazin) gedeeld en zo hadden zij het nog niet bekeken maar gaven me groot gelijk en zeiden dat ze hier eigenlijk nu ook wel heel blij mee waren.

Toen de afspraak dinsdag niet door ging heb ik erop aangedrongen de afspraak met de dame die groente en fruit wil gaan verkopen vanuit een ruimte onder haar woning te maken. Eerst was er geen toestemming voor, maar na een gesprek met de directrice van de Stichting dinsdagochtend, was er ineens wel toestemming. Zo zaten we dinsdagmiddag bij deze dame om met haar het ondernemingsplan te schrijven. Het waren 2 intensieve uren en daarna kon ik het op kantoor verder uitwerken. De laatste informatie over met name nog wat financiële zaken zou ze nog gaan uitzoeken en vrijdag op kantoor brengen.

Verder was het gesprek met de directrice ook heel goed omdat zij met mij de plannen voor de rest van dit jaar en volgend jaar deelde. Ook mijn vraag als ik nog een fondsenwerving zou opstarten voor een donatie aan het einde van dit jaar waar dit dan voor zou zijn is helemaal beantwoord. Ik ga jullie daar nu nog niet mee lastig vallen maar voor degene die mij hierom gevraagd hebben. Zodra ik terug ben in NL zal ik dit organiseren en jullie nog eenmaal ‘lastig’ vallen met een verhaal helemaal hieraan gewijd.

Vrijdagochtend mee geweest naar een activiteit met alle kinderen die in huis waren. In totaal 16 stuks. Toen we binnen kwamen zaten ze een DVD te kijken (Harry Potter) maar toen er gezegd werd dat we wat gingen maken met kranten en water, stonden ze allemaal direct buiten om aan de slag te gaan, vergeten was de film. In grote teilen kranten helemaal nat gemaakt met water en dan met je handen er heel goed doorheen gaan om ze helemaal te verpulveren. En dan op de stenen vloer buiten allemaal figuren van deze natte krantenmassa maken zoals hartjes, letters, bloemen etc. Dit dan goed laten drogen in de zon. Als het droog is schijnt het heel ligt te zijn. Volgende week maandag of dinsdag gaan ze dit dan schilderen en dan maken ze er versiering van voor in de verschillende huizen. Zo simpel kan het dus en ze vonden het echt ontzettend leuk om te doen.

Ook belde vrijdagochtend nog een van de onderneemsters van donderdag op, ze wil een eigen onderneming met verkoop van seizoen producten van een handkar beginnen of ze vrijdag kon langskomen. Nou vrijdag zat ineens helemaal vol, maar huiswerkvragen gegeven en nu komt ze zondag. Op kantoor hebben ze ook ineens verzonnen dat ik nog met een paar vraagstukken kan helpen en zo heb ik ineens 2 hele volle dagen, heerlijk!!
En vrijdagmiddag om 14.00 uur stond de vrouw die de groenteshop wil beginnen op de stoep. Met de dame van de financiële afdeling hebben we haar geholpen met het opstellen van de begroting van haar inkopen en omzet. Dat ging echt fantastisch. Zelfs zo goed dat er vervolgens aan mij werd gevraagd of ik het financiële gedeelte van het ondernemersplan zondagochtend kon afhebben. Dat kon ik wel waarop de dame van de financiële afdeling aangaf dat de onderneemster zondagmiddag om 14.00 uur terug moet komen en dat ze dan haar lening krijgt waardoor ze volgende week haar groenteshop kan starten. Ik vind dit zo leuk, deze vrouw hebben we van het begin tot het eind met de door mij ontwikkelde documenten ondersteund inclusief dat zij de workshop heeft gevolgd. En nu gaat volgende week haar winkel open. Helaas kan ik dat net niet meer zien, maar ze gaan me de foto’s opsturen. Vanmiddag heb ik hier dus een handtekening gezet onder een overeenkomst voor een geldlening. En kon ik ook het complete voorbeeld voor een eenmanszaak nog opleveren.

Vanmiddag ook nog het ondernemersplan en financiële gedeelte van de vrouw die vanaf een handkar seizoen fruit wil gaan verkopen afgekregen. Eerst 2 uur met haar gezeten en daarna op kantoor alles uitgewerkt. Conclusie is dat ze niet genoeg gaat verdienen om al haar persoonlijke kosten van te kunnen betalen. Dit om 17.15 uur nog met de 2 dames op kantoor besproken. Zij gaan dit morgen aan de onderneemster vertellen en samen met haar kijken op wat voor een manier ze wel voldoende inkomen kan gaan genereren. Ik ben heel blij dat ze hier ook echt mee aan de slag gaan. En toen was het allang tijd om te gaan, maar stond de directrice van de Stichting nog op me te wachten. Als dank kreeg ik een foto van mij na afloop van het geven van de workshop ingelijst met een sjaal. Zo grappig, het is een eigen foto van mij die ik aan hun heb gegeven. Maar zo ook zo aardig! En de vraag of we contact kunnen houden en ze af en toe vragen mogen stellen per mail of skype. Natuurlijk mag dat, dat vind ik wel leuk.

Gisteren met Sanne (de jongste dochter van Edwin en Muriël, onze vrienden uit Amersfoort) afgesproken. Zij is sinds een week ook hier in Kathmandu voor 8 weken vrijwilligerswerk. Samen heerlijk door Thamel geslenterd, broeken gekocht (ja dat doen dames als ze samen op pad zijn J) en lekker geluncht. Het blijkt dat Sanne nu in hetzelfde ziekenhuis werkt als waar vrijwilligsters uit de greenhouse werken. Dat is wel grappig. Toen we de momo-hut binnen kwamen voor de lunch zat Stephanie daar ook te lunchen en zo hebben we de lunch en ons tochtje met haar afgesloten. Was echt heel gezellig. Maandagavond gaan Sanne, Arnaud en ik nog met zijn 3-en eten, wordt ook vast weer heel leuk.

Vanmorgen begonnen met inpakken. Dat is toch ook wel weer raar, je gaat toch ineens je thuis van 7 weken verlaten. Ik heb geen idee hoe ik het allemaal in 1 grote tas hier heb gekregen, het zijn er nu ineens 2. Maar goed, voor nu maakt het niet uit. Op de terugweg over 3 weken zien we het wel weer.

Nou lieve volgers van mijn reisblog, dit was het even voor nu. Ontzettend bedankt voor alle reacties. Ik meld me nog een keer als ik weer in NL ben. In de tussentijd voor mij geen internet en nagenoeg geen WiFi zeker niet tijdens onze 16 daagse trektocht van het Daulaghiri Circuit.

Heel veel groetjes voor de laatste keer uit Kathmandu.

Monique

Dasain (festival) en Chitwan National Park

Dasain
Afgelopen dinsdag was ik door de kinderen van mijn fosterhuis uitgenodigd om te blijven ontbijten vanwege Dasain. Dit kwam er toch weer op neer dat het oudste meisje om 05.00 uur was opgestaan om te koken. Ik kon met haar daarom ook geen Engels doen, maar wel met de andere kinderen. En ze was zo trots op wat ze had gekookt. En het was weer heerlijk. Eerst wilde ze dat ik eerst ging eten en zij pas daarna. Maar dat vond ik natuurlijk niet leuk, dus heb ik samen met de kinderen gegeten. Terug in de ‘Green House’ hadden we daar een ceremonie. De familie vierde daar nog met ons Dasain. Van de vrijwilligers had iedereen zoveel mogelijk zijn/haar Nepalese kleding aan en ook de familie was nog volledig traditioneel gekleed. We kregen allemaal twee Tika’s (dat zijn de rode rijst stippen), 1 op je voorhoofd en 1 op je slaap. Daarnaast kregen we fruit en wat geld. Dat krijgen de kinderen hier ook allemaal. Vervolgens nog met zijn allen op de foto en een gezamenlijke lunch met vlees. Was bijzonder om het op deze manier mee te maken, je voelt je echt even een grote familie.

Chitwan National Park
Woensdagochtend om 07.00 uur vertrokken met de bus naar Chitwan waar we uiteindelijk om 15.00 uur aankwamen. Onderweg stopt de bus nog wel 2x voor toilet en een keer voor ontbijt, maar verder is het echt hobbelend en butsend 165 km afleggen. En dan ben je ineens in een bijna tropische omgeving. Het was er dinsdag nog 42 graden geweest. Gelukkig was het toen wij er waren iets minder warm maar zeker 35 graden. En de luchtvochtigheid is daar ook behoorlijk hoog, waardoor je eigenlijk bij alles wat je doet enorm loopt te zweten. We zaten op een klein resort met een stuk of 10 kamers en een leuke binnentuin. Het was niet super de luxe, beddenlakens niet echt schoon en de kamers ook niet, maar ja dit is Nepal. Schone lakens is echt een uitzondering. De gids die we hadden was een goede vent. Hij wist enorm veel van dieren en vooral van vogels.

Het programma was best vol. We begonnen met een wandeling door het dorp met uitleg over de materialen waar de oorspronkelijke huizen van werden gemaakt, direct gevolgd door een eerste kennismaking met een stukje natuur. Dat begon al goed, er lag een krokodil op een eilandje in het water waar we langs liepen en verderop nam een neushoorn een bad. Donderdagochtend vroeg op pad voor een kanotocht. De kano’s waren van boomstammen gemaakt en we konden er met zijn 10-en in. We hoefden zelf niets te doen. Een man stond achterop en zette met een lange stok steeds af op de bodem. Het was heerlijk rustig waardoor we toch wel de nodige dieren zagen. Maar geen spectaculaire kanotocht waarvoor we zwemvesten of droge spullen nodig hadden. Welnee er zwemmen alleen maar krokodillen in dit water. En er lag een krokodil op een eilandje waar we best dicht langs voeren. Daarnaast ook een hoop vogels. Na een uurtje werden we afgezet bij een Olifanten centrum. Hier worden de olifanten geboren en getraind. Vervolgens een wandeltocht van 1,5 uur door de jungle. Maar daar zijn behalve apen en vogels overdag niet veel dieren te zien. Logisch ook, er lopen zoveel toeristen. Wel veel sporen van grote dieren als de olifant, de neushoorn en rendieren. Het blijft mooi om zo door de natuur te lopen. Terug was er een file van toeristen om met een bootje (wat steeds leeg gehoosd moest worden) terug te gaan, dat we maar de rivier lopend zijn over gestoken. Met zoveel drukte zullen de krokodillen hier wel niet zijn. Een lokale koeienboer stak er ook met zijn koeien over, dus moest kunnen.
’s Middags was de jeepsafari. Dit was niet echt wat we ervan verwacht hadden. De route was door de vele regen die er tijdens de moesson is gevalle eigenlijk nog onbegaanbaar. Dit bekende een paar keer uitstappen en zelf door de modder heen lopen. Uiteindelijk kon de jeep echt niet verder en zijn wij verder gelopen naar een mooi meer. Daarna weer terug lopen naar de jeep en dezelfde weg weer terug. Tsja het is en blijft Nepal, ze zullen echt niet zeggen dat iets niet kan. ’s Avonds nog een dansshow met lokale dansen bijgewoond. Dat was heel leuk. Het was net een stukje Internationaal Danstheater. Na afloop nog even een drankje met elkaar drinken op ‘crocodile beach’ een stukje strand aan het einde van de straat van het dorp. Staan we onze drankjes af te rekenen loopt daar ineens een grote neushoorn door de straat. Wij gelijk onze gids die mee was geroepen en gevraagd wat doen we? Wel net als alle andere er achteraan en zien wat hij gaat doen! Achteraf natuurlijk best gekkenwerk maar ja, hoe vaak ga je dit nog mee maken. Een neushoorn die besluit een avondwandeling door de straat te gaan maken. Er reed wel een ranger op en brommer achter (men had hem 2 uur ervoor al het water zien oversteken) waar je niet voorbij mocht. Uiteindelijk ging hij vlak bij ons resort het terrein van een hotel op om daar via de tuin de rijstvelden in te gaan. Was best spannend want draaide zich toch 2 keer om om te kijken wat er achter hem gebeurde. Ik heb wel steeds gezorgd aan de zijkant te lopen zodat ik ergen een trap op kon springen als het nodig was.

Vrijdagochtend was het tijd voor het olifanten bad. Wij waren donderdag al even wezen kijken toen een deel van onze groep dit had en toen al besloten dat wij niet op een olifant gingen zitten om dan nat gespoten te worden door water wat de olifant met zijn slurf over je heen spuit. Het rijden op een olifant wordt door onze organisatie niet aangeboden omdat dit zielig is voor de olifanten, nu wij vonden dat dit eigenlijk hetzelfde was. Ons gewicht zal hij echt niet voelen, maar het telkens moeten opstaan en gaan liggen en dan toch vaak geslagen worden met een stok als hij water moet pakken en spuiten voelde niet goed. Als ze dan nog niet luisterden werd er met een ijzeren haak aan hun oren getrokken, dat is het gevoeligste deel van zijn lichaam.
Wij besloten daarom om letterlijk de olifant te gaan badderen. We troffen vrijdag een grote dame van 34 jaar met een ontzettend goede ranger. Hij heeft haar in de periode dat wij er waren niet 1 keer geslagen. Zijn stem en stampen met zijn voet op zijn achterste was genoeg. Dit voelt voor een olifant als een kleine aanraking. Ze ging voor ons liggen en liet zich heerlijk scrubben met een platte steen. Zo was het badderen met de olifanten wel leuk. En een hoop andere toeristen volgden daarna ons voorbeeld. Misschien een klein druppeltje op een gloeiende plaat, maar toch maar gemaakt.
Eind van de middag met een jeep de jungle in om daar te slapen in een Towerhut. Dit was een leuke jeeptocht, eerst door een paar dorpjes en daarna een stukje jungle. De nacht was prachtig, zoveel geluiden als er dan in de jungle zijn. ’s Morgens om 05.30 uur op voor nog een laatste wandeling. Daarbij nog rendieren, een groot varken en de nodige vogels gezien. Toen terug naar het resort, snel ontbijt en naar de bus die om 08.00 uur vertrok weer terug naar Kathmandu.

Nagarkot
Aansluitend hadden we nog met zijn 3-en voor 1 nacht en hotel geboekt in Nagarkot. Dat is een plaatsje zo’n 33 km ten oosten van Kathmandu. Daar kan je als je geluk hebt de Mount Everest zien en ’s morgens een prachtige zonsopkomst. We waren pas om 16.00 uur in Kathmandu dus met als onze bagage met een taxi door gegaan. Was toch nog ruim 5 kwartier. Het laatste stuk was namelijk over een hele slechte weg omhoog. Om een lang verhaal kort te maken. Om 04.30 uur opgestaan, 45 minuten omhoog gelopen en toen was het daar ontzettend mistig dus geen mooie zonsopgang. Maar wel een super goede hotelkamer, met schone lakens, een ontzettend aardige eigenaar, en het eten werd speciaal voor ons bereid. Dus totaal geen spijt van, we hebben het heerlijk gehad!

En zo is ook deze week weer omgevlogen. Vandaag weer lekker aan het werk, eerst naar de kindjes en daarna naar kantoor. Mijn laatste week voor wat betreft het vrijwilligerswerk hier! Ik ga nu t/m zondag werken en dan komt Arnaud maandagochtend hier aan.

Tot slot. Er zijn velen die mij gevraagd hebben of ze een financiële bijdrage kunnen leveren voor het project hier. Ik ga daar deze week met de directrice van Asha Nepal over praten. Ik heb wel ideeën maar wil wel zeker weten dat die hier ondersteund worden. Hierover zal ik komende week een apart verhaal schrijven voor wie daarin geïnteresseerd is. Voor mij wel heel bijzonder hoeveel vragen ik hierover gehad hebben, dat bevestigd dat ik hier toch echt met goede dingen bezig ben, veel dank daarvoor!

Heel veel liefs,

Monique

De eerste vrije dagen (Patan en 2 daagse trektocht naar Namo Buddha klooster)

Allereerst nog even afgelopen donderdagmiddag. Ik had geregeld dat de vrijwilligsters die hier op dit moment verblijven de sierraden die door de oudste meisjes van Asha Nepal (het project waar ik met Stephanie werk) zijn gemaakt konden zien en kopen. Dat vonden een heleboel erg leuk, waardoor we uiteindelijk met zijn 10-en daar naar toe gingen. Er waren 3 van de meisjes en hun lerares (zelf oud bewoonster en ook nog erg jong) aanwezig en ze hadden alles voor ons uitgestald op de grond. Het was heel leuk, vooral ook omdat er door veel mensen ook sieraden werden gekocht. Voor de meisjes was dit hun eerste ervaring dat de door hen gemaakte sierraden werden verkocht. Dit vonden ze zo leuk. We gaan dit na de festival weken nog een keer herhalen en hopen dat dit in de toekomst een structureler karakter gaat krijgen. De meisjes bij Asha Nepal krijgen zo de kans om weer nieuw materiaal te kopen en nog meer ervaring op te doen.

Vrijdag een dag naar Patan geweest. Deze stad ligt direct ten zuiden van Kathmandu. Ook Patan heeft een Durbar Square met vele tempels. Daarnaast zijn er zo ontzettend veel leuke doorkijkjes in de oude straten en binnenpleintjes waar weer kleine tempeltjes en gebedshuisjes staan. Heerlijk de hele dag door de straatjes geslenterd en bij elke poort of deur die open was naar binnen gekeken. Soms is er niets te zien, maar meestal is het echt prachtig. Heel vaak was ik ergens alleen, wat weer tot leuke gesprekken leidde met o.a. bewoners van binnenpleintjes, bewakers van tempels en bijvoorbeeld de eigenaar van een winkeltje waar hij thee verkocht. Deze laatste ging gelijk thee zetten voor ons samen. Tussen de middag gegeten in een restaurant waar iedereen van de bediening doofstom is. Heel bijzonder en er echt heerlijk gegeten.
Na de lunch nog een paar mooie tempels bezocht. Bij eentje stond op het binnenpleintje in de hoek een heel klein deurtje open. Erboven hing een bordje met ‘Living Goddess’ en ernaast het verzoek je schoenen buiten uit te trekken. Er was helemaal niemand op dat pleintje en nieuwsgierig geworden trok ik dus mijn schoenen uit en ging het deurtjes door. Erachter was het donker maar ik zag een kleine trap en het leek of er boven licht brandde. Dus trappetje op, verschijnt er een hoofd van een man bovenaan die direct begon te wenken dat ik boven kon komen. Dus 2^e trappetje op. Kom ik in een kleine kamer en zit daar in de hoek. De Kumari van Patan. Ik heb over deze meisjes al eerder geschreven. Ik was zo verbluft. Had me helemaal niet gerealiseerd dat de Kumari van Patan juist tijdens Dasain (het huidige festival) 14 dagen in Patan is. En nu stond ik ineens tegenover haar. Ik moest knielen en kreeg een Tika (zo’n rode stip op je voorhoofd) van haar. Natuurlijk geef je dan wat geld. En toen dacht ik ‘nee heb ik, ja kan ik krijgen’ en vroeg dus of ik een foto mocht maken. En ja, natuurlijk mocht dat. Bij de foto’s kunnen jullie haar zien. Dan kan je ook zien wat ik bedoel met uitdrukkingsloos. Net als de Kumari van Kathmandu (die je niet mag fotograferen) heeft ook dit meisje een volledig uitdrukkingsloos gezicht. Ik heb ook geen glimlachje gezien. Nog steeds beduusd sta ik even later weer buiten. Ongelooflijk dat hier helemaal geen lokale mensen en geen toeristen zijn op dit moment. Maar echt een hele bijzondere ervaring.
Vervolgens kom ik terug bij Durbar Square, hoor ik daar muziek, als ik ga kijken is er een soort optocht. Muziek voorop, dan wat kinderen en vrouwen in mooie jurken die rijst strooien en dan wordt er een oude dame op een soort troon voorbij gedragen. Geen idee wat het was, maar mooi was het wel. Vervolgens via nog 2 boeddhistische tempels weer terug richting bus. In de straat naar de bus is het echt super druk. Overal wordt kleding verkocht voor het komende festivals en er zijn veel lokale mensen in de weer om hun inkopen te doen. Hier kan menig winkelstraat in Nederland jaloers op zijn.
De foto’s van Patan.

Gisteren en vandaag een 2-daagse (mini)trektocht gemaakt met Stephanie. Eerst met de bus naar Dulikhel. Dat nam ruim 2,5 uur in beslag (totale reiskosten € 0,70 per persoon). Daar eerst geluncht in een art gallery annex questhouse. De oude eigenaar runt dit al ruim 44 jaar vertelde hij en hij verkoopt kunst van verschillende kunstenaars. Hij vertelt ons hoe we het dorp uit moeten lopen op weg naar de bestemming van de dag. Het Namo Buddha klooster ergens verderop in de vallei. Daar zullen we overnachten. Eerst via een trap met 1.000 treden naar Shantiban buddha. Vandaar niet over de asfaltweg maar de oude (aarde) weg en paadjes. Zo passeren we diverse kleine gehuchten en losse huizen. Overal worden we vriendelijk begroet en steeds krijgen we de bevestiging dat we goed lopen. Dan komen er ineens hele donkere wolken over de heuvel heen en krijgen we toch even een gigantische stortbui van een kwartier over ons heen. We schuilen met paraplu’s onder een randje. Daarna verder op pad. Uiteindelijk komen we na 4,5 uur lopen om 17.00 uur bij het klooster aan. Dit was echt indrukwekkend groot.
Aan een monnik die er buiten rond liep gevraagd waar we ons moesten melden. Hij hielp ons heel vriendelijk. Onze boeking was niet bekend maar er was nog een kamer in het ‘nieuwe’ gebouw dus geen probleem, we konden blijven slapen. Dit was gewoon een keurig nette hotelkamer hoor, met een douche met warm water! Voor diner moesten we ons om 17.50 uur melden in de dinerruimte. Dit was een grote ruimte met lange rijen soort kistjes op de grond met een kastje ervoor. Op het kistje ging je in kleermakerszit zitten en op het kaste kreeg je een bakje. De monniken zaten in dezelfde ruimte. Nadat het eten (gebakken rijst) in iedereen zijn bakje was gedaan, begonnen de monniken een gebed te zingen, daarna ging er een gong. Het was direct doodstil en iedereen at in stilte. Totdat de gong weer ging. Alle bakjes en lepels werden opgehaald. Einde diner, 19.00 uur en …
… naar bed. Was eigenlijk best lekker hoor, naar deze vermoeiende dag.
Vanmorgen ging eerst om 04.30 uur onze wekker. Bij helder weer zou er een prachtige zonsopkomst zijn. Uit het raam gekeken. Konden we niet eens het dak onder ons zien zo mistig was het. Wekker uur later gezet. Vervolgens om 06.00 uur de gebedsdienst bijgewoond. Heel mooi, de ruimte waar de dienst werd gehouden was al indrukwekkend en dan de afwisseling tussen hardop gebed, gezang en muziek. Dit maakte het een bijzonder geheel, wat erg mooi was om mee te maken. Daarna om 07.00 uur ontbijt volgens hetzelfde principe als gisteren het diner. Maar nu kregen we (zelfgebakken) brood met aardappels in kerriesaus. Erg lekker.
Gelukkig trok om 08.00 uur de mist aardig op en gingen wij naar beneden. Daardoor konden we de route goed vinden. Eerst nog een uurtje rondgelopen bij het klooster en daarna de tocht naar beneden gestart. Het was erg warm vandaag. Volop zon en dan nog 2 uur door de open velden. Maar weer prachtig. Om 12.00 uur waren we in Paunati. Daarvandaan weer met de bus naar Kathmandu.
De foto’s van de trekking.

Morgen is de belangrijkste dag van Dasain. Dat viert iedereen thuis met familie. Men geeft elkaar Tika’s en eet deze dagen vlees. We zien dat hier in de omgeving ook. Zaterdag stonden er overal nog geiten in de tuin of bij de huizen. Nu, die staan er nu niet meer. We hebben vandaag ook heel veel geiten gezien die geslacht waren en schoongemaakt werden. Dat gebeurd gewoon op straat of bij de huizen in de tuin. De familie hier wil het morgenochtend met ons vieren en dan een gezamenlijke lunch. Aardig van ze, zo laten ze ons zien hoe zij het vieren. Dan woensdag voor 4 dagen naar Chitwan.

Afwisselende week (Bhaktapur en Kathmandu)

Afgelopen zondag met zijn 6-en naar Bhaktapur geweest. Bhaktapur ligt ongeveer 15 km ten oosten van Kathmandu. Volgens de reisgidsen de mooiste stad van de vallei. Dit omdat het de traditionele sfeer heeft weten te behouden. Het is de stad van landbouwers en ambachtslieden en het staat er vol met tempels. Maar het is ook de stad die heel veel schade heeft opgelopen tijdens de aardbeving. Om die reden betaal je tegenwoordig best een aardige toegangsprijs (€ 13,50). Maar het is goed, het grootste deel wordt gebruikt voor de wederopbouw en het is goed om op deze manier te kunnen bijdragen hieraan.

Nu er is niets aan gelogen. De hele dag hebben we gezworven door de prachtige straatjes. Maar liefst 3 pleinen met tempels hebben ze er, waarvan Durban Square de grootste is. En dan nog alle tempels die er verder nog staan. Maar inderdaad ook heel veel schade, dat is toch wel erg om te zien. Maar ook zoveel mensen die zo hard bezig zijn met de wederopbouw van zowel huizen als tempels. Ook zien we dat veel mensen wonen in huizen die gestut worden en waar heel veel scheuren in de muren zitten. Bij ons zou dat toch echt onbewoonbaar verklaard zijn. Men probeert hier zoveel mogelijk te herbouwen met stenen die bewaard zijn gebleven. Er zijn overal vrouwen bezig met ze te ontdoen van het oude cement en ze schoon te wassen. En als je dan al die bergen ziet liggen die ze nog moeten doen. Ik zou daar een beetje moedeloos van worden.
Ik heb een losse serie foto’s van Bhaktapur neer gezet.

Maandag op kantoor bleek toch echt dat er deze week geen werk voor me is. Alle vrouwen die een onderneming zouden willen starten zijn nu voor het festival terug naar hun geboortedorpen. Het festival (Dasain) is het belangrijkste feest van het jaar (te vergelijken met kerst bij ons). Mijn collega op kantoor heeft deze week ook geen werk. Wel moet de bibliotheek, met allemaal Engelse en Nepalese kinderboeken op verschillende niveaus, verhuisd worden van de ene naar de andere locatie. Dat zal maandagmiddag en dinsdag gebeuren. Als in aanbied om te helpen staan ze vreemd te kijken, daarvoor ben ik hier niet. Natuurlijk wel! Dus daar mee geholpen. Ging allemaal super ongeorganiseerd, echt op zijn Nepalees. Verhuisdozen, wel nee. Gewoon met stapels boeken in je hand of in een laken loop de je van de ene naar de andere locatie. Maar met behulp van nog wat meisjes die hier blijven tijdens het festival (omdat ze niet naar huis kunnen) waren de boeken best snel over.

Vanaf woensdag de rest van deze week vrij. Woensdag eerst meegedaan met de yogales van de groep die deze week de introductieweek doet. Daarna met Stephanie in Kathmandu op pad. Eerst naar Pashupatinath en vandaar naar Bodhnath gelopen. Pashupatinath is een dorp dat 5 km ten oosten van Kathmandu ligt, vlakbij het vliegveld. Eigenlijk is het een soort buitenwijk. Het is een van de heiligste dorpen van het land, een bedevaartsoort omdat het aan de Bagmati rivier ligt. Dat is de Ganges van Nepal. Behalve de vele tempels is het vooral bekend omdat hier de lijkverbrandingen plaatsvinden. Aan de oever op stenen plateaus worden de overleden dierbaren gecremeerd. De crematieplaats wordt opgebouwd door de nabestaanden. Alleen de mannen van de familie zijn erbij. De vrouwen rouwen binnen. De oudste zoon, gekleed in wit, is degene die nadat zijn overleden ouder is neergelegd de rest verzorgd. Na afloop wordt het as de rivier in geveegd. Er waren deze ochtend wel 7 crematies. Dit kan je vanaf de andere kant van de rivier bekijken. Aan de ene kant misschien een beetje luguber. Maar het ritueel is heel bijzonder om te zien. Het gebeurd met heel veel eerbied en liefdevol. Ondanks dat wij er misschien niet aan moeten denken dit allemaal zelf te doen. Tijdens de verbranding wordt het hoofd van de oudste zoon kaal geschoren en zijn haren worden ook nog op de brandstapel gegooid. Hij loopt gedurende de rouwperiode nog in witte kleding.

Via het dorp met nog allemaal tempels en apen lopen we naar achteren. Daar steken wij een rivier over en lopen in 45 minuten naar de Tibetaanse wijk Bodhnath. Hier staat ook de belangrijkste en bekendste Stoepa van Nepal. Ze zijn al weer een heel stuk verder met de restauratie dan 4 weken geleden. De doeken zijn aan de bovenkant van de steigers afgehaald en het ziet ernaar uit dat ze met de laatste stukken van de gouden bovenkant bezig zijn. Het is doodeng om te zien hoe de mensen daar over de palen die als steigers dienst doen heen en weer lopen en hoe ze daar werken. Na onze lunch (een heerlijke pizza!) lopen we ook een paar rondjes over het plein. Tijdens ons eerst rondje gaan we ook de 3 kloosters in die langs het plein staan. Zeer indrukwekkend. Hardop biddende en muziek makende monniken. Een groep vrouwen die ineens gaat zitten zingen boven op een balkon van een klooster. Monniken die van kaarsen prachtige tempels aan het maken zijn als offerstukken. Er was vandaag super veel te zien. Foto’s van deze dag zijn er natuurlijk ook.

Donderdagochtend met de groep van deze week de hike mee gelopen. Vandaag in de zon, een heel ander gezicht dan tijdens onze introductieweek. Toen hadden we op het laatste kwartier na alleen maar regen. Daardoor konden we ook de weggetjes tussen de landerijen door nemen. Die waren vorige keer onbegaanbaar. Ik ben, behalve vanmorgen, welke elke ochtend naar het fosterhouse voor Engels met de kinderen.

Morgen (vrijdag) ga ik alleen naar Patan. De stad direct ten zuiden van Kathmandu met ook een Durbar Square. Dan heb ik ze alle 3 gehad. In deze stad kan je je een hele dag vermaken dus dat wil ik ook gaan doen. Volgende week is pas mijn echte vakantieweek. Zondag en maandag een 2-daagse mini trek met Stephanie en overnachting in een klooster. Woensdag t/m zaterdag naar Chitwan National Park.
In de laatste week is er nog heel veel werk op kantoor te doen. Dan gaan we met de dames van de coöperatie hun bedrijf proberen op te zetten. Zij maken zelf vloerkleden die ze aan winkels willen gaan verkopen.

Voor nu weer heel veel liefs uit Kathmandu en heel veel dank aan iedereen die reacties plaatst. Het is fijn om te lezen en geeft toch gevoel contact met jullie te hebben.

Monique

Alweer over de helft

Het is ongelofelijk maar vandaag 4 weken geleden vertrok ik ’s middags van Schiphol, morgen over 3 weken vertrekt Arnaud deze kant op. Ik heb nu 3 weken voor Asha Nepal gewerkt en nog 2 weken te gaan door de vakantieweek die we van 8 t/m 16 december ineens hebben.

Afgelopen week voor het eerst ziek geweest. 2 Dagen koorts gehad en 1 dag heel veel last van mijn maag waardoor ik niet kon eten. Op zich was dit niet heel gek want heel veel mensen in de omgeving waar ik werk waren ziek en ook onder de vrijwilligers waren er meerdere met koorts. Donderdag was ik vrij omdat ik vandaag ging werken en dat was dus maar goed ook. I.p.v. op pad te gaan werd dat dus een dagje veel slapen. Dat blijkt toch het beste recept, vrijdag ging alles gelukkig weer een stuk beter.

Op het werk was het een beetje een vreemde week. Maandag was mijn collega Maya ziek. Nadat ik alles wat ik kon voorbereiden had gedaan ben ik naar huis gegaan. Niemand kon op dat moment iets voor mij verzinnen om te doen. Dinsdag was Maya er gelukkig weer zodat we alles konden doornemen en ik ook de laatste puntjes op de ‘I’ kon zetten voor de andere presentaties die ze in de toekomst gaat geven. De ene presentatie is voorlichting voor de kinderen die nu in klas 9 en 10 zitten om ze te vertellen wat ze allemaal na deze school kunnen gaan doen. Voornamelijk is dit een kennismaking met de verschillende beroepen die er bestaan en wat er voor een opleiding voor nodig is om die beroepen te kunnen gaan uitvoeren. Dit om ze vast te gaan laten nadenken over wat ze na deze school (klas 10 is het laatste jaar) kunnen gaan doen.
De andere is een presentatie om uit te leggen hoe het werkt om te solliciteren, zowel informatie over hoe je een baan kan vinden, als hoe je een sollicitatiebrief schrijft met een CV als hoe je een sollicitatiegesprek voert. Deze workshop wordt gegeven aan degene die niet meer verder kunnen leren na klas 10 en/of klas 12. Klas 11 en 12 zijn hier een soort hogere school. Na klas 12 kan je gaan studeren. Van beide presentaties was een soort ruwe versie aanwezig en die heb ik afgemaakt en aangevuld daar waar Maya het niet helemaal wist.

Woensdagmiddag nog wel op huisbezoek geweest. Dit bezoek heeft wel heel veel impact op me gehad. Misschien komt dat ook wel omdat ik zelf niet echt fit was en steeds koortsaanvallen had, maar de keuze die deze vrouw moet maken is echt onmenselijk. Het gaat om een vrouw van 29 jaar die ruim 5 jaar geleden, vlak voor de aardbeving, met haar man en 2 kinderen naar Kathmandu is verhuisd. Daarvoor woonde ze in het dorp waar ook haar ouders wonen ergens in de Himalaya in de buurt van de Chinees/Tibetaanse grens. Van oorsprong is zij Tibetaanse. Haar man kon in Kathmandu als berggids aan het werk. Tijdens de aardbeving was hij voor zijn werk in de bergen en hij kwam niet terug. Zij bleef in onzekerheid achter in Kathmandu met haar 2 kinderen (toen 4 en 10 jaar oud). Na ruim 7 maanden werd zijn lichaam gevonden. Zij is heel ongelukkig nu in Kathmandu, het is heel moeilijk voor haar om werk te vinden. Ze kan erg goed koken maar een Tibetaans restaurant(je) zal hier niet aanslaan omdat er in de wijk waar zij woont al teveel van zijn. Wel weet ze dat het voor haar kinderen het beste is om hier te blijven omdat ze hier een veel betere opleiding kunnen krijgen dan in haar dorp en dus een betere toekomst. Ze heeft wel de mogelijkheid om een eigen inkomen te gaan generen in haar eigen dorp door daar een Tibetaans eethuisje te beginnen. De doorgaande weg naar China is bijna klaar waardoor er straks meer doorgaand verkeer is. En haar ouders wonen daar, wat voor haar ook erg fijn is. Maar ja, haar kinderen, die hebben geen toekomst daar. Wij waren woensdagmiddag op huisbezoek bij haar om te kijken met haar hoe ze uit deze impasse kon komen. En dan zie je hoe ongelofelijk sterk deze vrouwen zijn! Het eerste plan was dat haar schoonmoeder in Kathmandu voor de kinderen zou gaan zorgen. Maar haar schoonmoeder bleek een enorm drankprobleem te hebben en de kinderen te mishandelen gaf ze vaak geen eten. Daarop heeft ze haar schoonmoeder eruit gezet. Nu had zij voor zichzelf alles op een rijtje gezet. Hierop had zij de zeer moeilijke beslissing genomen dat zij dit schooljaar uit (dat is tot eind maart) nog in Kathmandu blijft om voor haar jongste zoon te zorgen. Die gaat dan van de kindergarden naar klas 1 en dan gaat hij naar een ‘hostel’ (soort kostschool). Dezelfde waar haar oudste zoon nu ook verblijft omdat zij niet voor hem kan zorgen. Zij gaat dan terug naar haar dorp om daar haar Tibetaans eethuisje te starten om inkomen te gaan genereren. Ze vindt het verschrikkelijk om haar kinderen hier achter te moeten laten maar ziet in dat dit de enige manier is dat zij ook een toekomst kunnen gaan opbouwen. Dit is toch niet te bevatten dat je op je 29^e dit soort beslissingen moet nemen.
Maar ontzettend goed van haar dat ze deze beslissing heeft genomen en dat heb ik haar ook gezegd. Daar kreeg ik een verlegen, maar zo dankbare glimlach voor terug. Met een goed gevoel gingen we weer terug naar huis.

Onderweg besloot de zool van Teva (slipper) om maar los te gaan laten. Dat komt toch wel even heel slecht uit, deze wil ik ook nog meenemen op de trektocht. Na ze thuis goed te hebben schoongemaakt en laten drogen heb ik ze donderdagmiddag door een schoenmaker (een man die hier langs de weg zit onder een grote parasol) laten lijmen. Nu maar hopen dat ze het met mij willen volhouden hier in Nepal!

Vrijdagmiddag terug geweest naar een andere onderneemster die we 2 weken geleden hadden verteld dat ze een kasboek moesten gaan bijhouden. En wonder boven wonder er is een kasboek en van 10 dagen zijn de inkomsten en uitgaven bijgehouden. Dat is echt al een hele vooruitgang. Maya gaat dit nu verder begeleiden en dat is goed. De eerste zaadjes worden plantjes, wat fijn om te zien!
Verder met deze onderneemster gesproken over hoe ze het gaan doen als ze over 4 maanden haar baby heeft. Ze werkt nu samen met haar man van ’s morgens 4 tot ’s avonds 9 uur in hun eethuisje. Dat kan straks niet. Ze willen een kansarm meisje uit hun oorspronkelijke dorp in huis halen die kan helpen met het schoonhouden en de afwas in hun eethuisje en de onderneemster helpen met het zorgen voor de baby. Dit kost hun dan niet zoveel en het meisje krijgt een kans om te werken en ervaring op te doen waar ze in de toekomst hopelijk iets aan heeft. Aan deze mogelijkheden had ik nog niet gedacht toen ik hier naar toe ging om vrouwen te helpen met het opstarten van een onderneming, maar ook dit zijn prachtige ontwikkelingen!

En zo werd het zaterdag 1 oktober, toch wel een beetje de dag van mijn vuurdoop, samen met Maya de workshop ‘ How to start your own business’ (Hoe start je je eigen onderneming) geven.
En daar ben ik nu net van terug. Ik ben ontzettend moe, maar ook zo blij. Het ging zo goed! We hadden uiteindelijk 8 dames en 1 heer (de man die samen met zijn vrouw het eethuisje heeft waar we gisteren waren). Hij was er omdat zij niet kan lezen en schrijven. Iedereen was ontzettend geïnteresseerd en deed ook actief mee met alles. Super interactief, als je een vraag stelt komen ze direct met allemaal ideeën. Kom daar bij ons soms maar eens om, dan houdt iedereen lekker zijn mond. Ook het spel wat we bedacht hadden liep super goed. Stephanie was mee voor haar research. Achteraf gaf ze aan dat ze erg onder de indruk was van de inhoud van de workshop, hoe de samenwerking tussen mij en Maya (Engels/Nepalees) ging en hoe iedereen de volle 2 uur met zijn aandacht erbij was en mee deed. Dat is toch een mooi compliment. Dit was weer een hele week!

Bijgaand de foto's bij dit verhaal. (ps WiFi is op het moment vanwege onweer erg instabiel, wellicht staan de foto's pas morgen aan het eind van de dag allemaal online)

Veel liefs allemaal weer.

MX

Lekker weekend gehad

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een lekker weekend achter de rug heb.
Zaterdag om 7.45 uur de deur uit en begonnen met te lopen naar de bus die mij naar Shanku zou brengen. Dit was ruim 5 km lopen. Shanku is een klein dorpje in de Kathmandu vallei zo’n 19 km ten noordoosten van Kathmandu. Daar wilde ik door de vallei naar de tempel van Vajra Yogini lopen die daar op een heuvel ligt. Volgens de Trotter is dit een van de belangrijkste bedevaarten van Nepal. Met de bus ging alles goed. Onderweg een paar keer op de kaart gekeken waar we ongeveer waren. We kwamen langs een golfbaan, waar op dit tijdstip van de dag nog niet werd gegolft maar waar wel ontzettend veel apen over de baan liepen. Zal wel leuk golfen zijn daar. De man waar ik naast zat vroeg waar ik naartoe ging. Op mijn antwoord Shanku gaf hij aan dat hij daar ook heen ging. Dat was mooi, kon ik hem in de gaten houden waar hij uit zou stappen. De weg was slecht, het heeft de afgelopen dagen veel geregend en het was regelmatig een grote modderpoel. Maar de chauffeur wist ons veilig naar Shanku te brengen, waar we even na 10.00 uur aankwamen. Ik moest 30 rps afrekenen (€ 0,27). Ondertussen had ik ook verteld dat ik naar het Bajra Johini (Vajra Yogini) klooster wilde wandelen. Toen we buiten stonden wees hij me de vlaggen in de bergen aan waar het was en zei hij dat ik door de poort het dorp in moest lopen en dan doorlopen. Dat scheelde dus een hoop zoeken.

Het was leuk om het dorp door te lopen. Geen toeristen maar iedereen gewoon bezig met de dagelijkse dingen. Door het dorp heen weer een poort door en toen liep ik ineens over de ‘weg’ in de vallei. Daar had ik prachtig uitzicht en ik zag de tempel steeds liggen dus dat was makkelijk lopen. Vele mensen waren op het land aan het werk. Dat was een prachtig gezicht al die gekleurde kleding tussen de groene graanhalmen. Toen ik dicht bij de rand van de helling kwam was ik wel benieuwd of ik de trap makkelijk zou kunnen vinden en er niet zomaar voorbij zou lopen. Maar daar liep een monnik met 3 (ik denk) Chinese toeristen. Nadat ik hem vriendelijk gedag zei “Namaste” vroeg hij direct waar ik naartoe ging en of ik alleen was. Toen zei hij dat hij daar ook heen ging en wees me waar de trap was. Ik vroeg of ik samen met hem op de foto mocht en dat was prima. Hij vroeg direct 1 van de Chinezen of die een foto wilde maken met mijn toestel. Dat is dus een mooi plaatje. En toen moest ik beginnen aan de lange trap van ruim 400 treden naar boven. Onderweg een paar plateaus dus het liep toch gemakkelijker dan ik had verwacht. Toen ik bijna boven was begon het licht te regenen en het onweerde in de verte.
De tempel was mooi. Je kon er niet naar binnen, maar er stond een monnik waar je een gift aan kon geven en dan kon je ‘bidden’ voor de boeddha/god binnen, kreeg je water en kon je een tika op je voorhoofd maken. Er stond een bord dat je binnen niet mocht fotograferen. Ik had er even staan kijken hoe het ritueel ging en ging toen een heel stuk naar de zijkant om vanaf de zijkant een foto te nemen. Toen kwam ik ietsje dichterbij om (nog steeds van de zijkant af) nog een foto te nemen. Toen werd die man daarbinnen ineens heel erg boos. Ik mocht geen foto nemen en hij wees op het bord. Het had totaal geen zin om te proberen te zeggen dat ik helemaal niet binnen kon fotograferen. Hij begon te roepen dat ik geld moest komen betalen. Daarvoor moest ik eerst mijn bergschoenen en sokken uitdoen om dan op blote voeten de trap van 3 treden op te gaan en bij hem te komen. Hij bleef maar roepen; daarop heb ik mijn rugzak af gedaan, mijn paraplu neergezet en mijn bergschoenen en sokken uitgedaan en onder mijn paraplu gezet. Met 20 rps ging ik naar boven. Ik kreeg eerst water in mijn handen waarvan hij aangaf dat ik dat moest drinken. Ik heb net gedaan alsof en het uit mijn hand laten lopen. Daarop wilde ik hem de 20 rps geven. Maar ik moest het op de grond voor hem gooien. Vervolgens pakte hij het op en gooide het ergens aan de zijkant op de grond. Iemand die naast mij stond gaf ook 20 rps. Die pakte hij wel aan en die legde hij voor de boeddha. Hoe bedoel je discriminatie. Blijkbaar was mijn geld niet goed genoeg om voor boeddha te leggen maar toch niet vies genoeg om het aan te pakken. Na boven nog wat rond gelopen te hebben ben ik dezelfde weg weer terug gelopen.

Ondanks de regen zijn de mensen nog steeds op het land aan het werk. Sommige hebben gewoon een stuk landbouwplastic op hun rug gelegd en staan bijna tot aan hun knieën in de klei/modder. Maar toch ploegen ze met een speciaal geprepareerde schep hun land met de hand om. De weg is nog een stuk modderiger dan op de heenweg, dat gaat erg snel hier als het regent. Terug in het dorp zijn ze ook daar volop met bouwwerkzaamheden bezig. Het lijkt erop dat er ook hier heel wat schade is geleden tijdens de aardbeving. Ze zijn vooral huizen aan het herbouwen. Daar zie ik hoe ze het scheppen van grind in een korf lichter maken. Aan de schep is een touw vastgemaakt met een handvat. Een tweede persoon heeft dit vast en helpt zo met de schep omhoog tillen. Het ziet er heel effectief uit en het is voor het eerst dat ik dat hier (en überhaupt ergens) zie. Op het land bleef men gewoon aan het werk, men had een stuk landbouwplastic op de rug en over het hoofd. Met de bus weer terug naar huis gegaan.

Zondag ben ik met een vrijwilligster die zaterdag aan is gekomen met de bus naar Kritipur, een oude vesting 6 km ten zuidwesten van Kathmandu, geweest. We wilden dit combineren met Patan, maar dat bleek teveel op 1 dag. Het dorpje was leuk om te zien, voor de binnestraatjes met de oude, authentieke huisjes. Ook de 3 tempels waren erg mooi en allemaal zo verschillend. Maar de rit ernaartoe en terug duurde lang. Het was vooral op de terugweg zo druk op de weg in Kathmandu dat we pas halverwege de middag terug waren. Patan ga ik dus maar een andere keer bezoeken, want in deze stad kan je je met gemak een hele dag vermaken. Ik heb Mina (het meisje met wie ik op stap was) de binnenstad van Kathmandu nog laten zien en Durbar Square. Met haar Iraanse ouders heeft Mina het uiterlijk van een Nepalese. Ik heb haar rugzakje even overgenomen en haar zo gratis Durbar Square binnen geloodst (voor Nepali gratis, toeristen betalen € 9 toegang), ik heb mij toegangspas.

En dan nog het antwoord op de vraag van Hennie over het eten hier. Nou dat is echt heel erg goed. De mensen in Nepal eten zelf maar 2x per dag en dan altijd Dal Bhat, dat is rijst met linzen en wat groente. Maar hier in het vrijwilligershuis houden ze rekening met ons. Dat betekend dat wij 3x per dag eten krijgen. Tussen de middag en ’s avonds is dit wel warm eten. Het eten is hier heel afwisselend. ’s Morgens varieert het van zoete flensjes, hartige flensjes, witbrood met pindakaas/jam, soort cornflakes met yoghurt, tot pap. En elke morgen fruit erbij, banaan, appel of watermeloen. Tussen de middag en ’s avonds is het ook zeer afwisselend. Inderdaad ook Dal Baht, maar verder ook pasta met groente, rijst met aardappelcurry, pompoencurry of andere groente curry, noedels of maaltijdsoep. 1x per week is er kip voor wie wil. Maar ze hakken hier een kip gewoon in stukken en dan heb je heel veel bot. Ik sla dat dus maar over. En natuurlijk de zelfgemaakte momo’s en we helpen wel eens met deeg te maken waar een soort pannenkoek/broodjes van worden gebakken. Ik moet wel zeggen dat ze hier niet gewend zijn om veel groente te eten daarvan krijg je een heel klein beetje. Maar het is echt heel lekker eten! Dus van afvallen komt toch helaas niet zo heel veel. Velen vrijwilligers die hier inmiddels weg zijn zeggen kilo’s te zijn aangekomen. Dat probeer ik me niet te laten gebeuren

Fijne week allemaal weer.

Liefs Monique

En hier de foto's van dit weekend.

Nog steeds naar mijn zin!

Ik moet toch echt even beginnen met de afsluiting van vanmiddag op kantoor. Daar kreeg een groep meisjes van tussen de 14 en 16 jaar een set nieuwe kleding voor het festival in oktober. Het festival in oktober is echt een groot festival dat van 1 t/m 15 oktober duurt. De kinderen hier hebben de hele maand oktober vrij van school. Iedereen in Nepal, voor wie het mogelijk is, koopt nieuwe kleding voor dit festival. En nu was het bij ons project vanmiddag de beurt voor deze groep meiden. Er waren spijkerbroeken en truien (na het festival wordt het hier winter, wat betekent dat de temperatuur zakt tot zo’n 18-20 graden en dat vindt men koud hier) en jurken. Iedereen kreeg 1 broek en 1 trui en 1 jurk. Al die blije gezichten die zijn om nooit te vergeten. 1 Kamer op kantoor werd gebruikt als kleedkamer en ze kwamen steeds showen hoe het stond. Dit was zo mooi om te zien. Van deze meisjes, die allemaal dankzij de Asha Nepal Stichting nu hier kunnen wonen en naar school gaan, mogen we geen foto’s maken en hiervan dus ook niet. Maar dat hoeft ook niet, dit staat in mijn geheugen gegrift.

Dan terug naar zondag. Na het vorige verhaal en foto’s op dit reisblog te hebben gezet, ben ik heerlijk naar de stad gegaan. Eerst op bezoek bij Sandra. Sandra is een Australische gewezen onderneemster die hier 2 jaar geleden een restaurant heeft geopend. Ik ben met Sandra in contact gekomen via een klant van Kromhout, zij is een nicht van hen. Voor ik naar Nepal vertrok had ik met haar gemaild en nu ben ik dus bij haar langs geweest. Dit was echt super leuk. Het is een vegetarisch restaurant en behalve het restaurant probeert ze hier voor verschillende mensen wat te betekenen. Zo speelt de muzikant op de foto er regelmatig. Ze heeft contact met een kledingmaker met wie zij nu samen wil opzetten dat je stof kunt uitzoeken en een model in combinatie met een lunch. En zo heeft zij nog allerlei ideeën om lokale mensen te helpen. Het was heel leuk om bij haar te lunchen en met haar te praten over al haar plannen.
Daarna heb ik een wandeling uit mijn Trotter (soort Lonely Planet) gemaakt. De wandeling liep van Thamel naar Durbar Square maar dan niet via de rechtstreekse toeristische route maar via allemaal leuke straatjes en pleintjes met verschillende tempels en gebouwen die je anders echt niet zou zien. Op een pleintje was een hele lage deur met 2 beelden van leeuwen ervoor. Toen ik daar doorheen ging kwam ik in een soort sprookje terecht. Er was helemaal niemand, het was er prachtig en zo stil. Ik heb daar zeker een kwartier gezeten en gewoon helemaal niets gedaan, het was zo’n fijn plekje! Ik heb de foto’s in het fotoalbum gezet.

Ook op het werk weer veel werk verzet. Na het intakeformulier voor iemand die overweegt voor zichzelf te beginnen zijn nu ook het ondernemersplan en de financiële bijlage af. Ik heb het doorgenomen met de job coördinator en de dame van de financiële afdeling en ze zijn beiden erg blij. Volgens hen hebben ze nu iets wat heel praktisch is en hier bruikbaar. Dat is fijn om te horen want ik heb er wel even over na moeten denken hoe het zo simpel mogelijk kon maar toch effectief.
De onderneemster krijgt nu 1 A-4tje waarop ze haar verwachte inkomsten en uitgaven moet gaan vermelden. Dit A-4tje wordt komende week vertaald naar het Nepalees, de rest blijft in het Engels omdat ze dat bij de Stichting zullen invullen.
Verder is de workshop geschreven inclusief 2 interactieve momenten, een rollenspel over hoe je je product moet promoten/verkopen en een spel met namaakgeld waarbij het de bedoeling is dat je zoveel mogelijk geld aan het eind van het spel hebt.
Volgende week zaterdag 1 oktober is mijn vuurdoop. Dan gaan we de workshop geven. In ieder geval aan 4 vrouwen maar het kunnen er ook 12 worden. Ik ben heel benieuwd.

Verder deze week op huisbezoek geweest bij de onderneemster die vanaf een handkar een typisch Nepalese snack verkoopt aan de lokale bevolking. Eerder waren we al op straat bij haar geweest en mocht ik ook van haar een foto maken. Ik kan en mag er verder niet teveel over vertellen maar als je de achtergrond van deze vrouw weet dan kan je alleen maar respect opbrengen dat zij nu probeert haar eigen onderneming op te zetten. En ze doet het nog goed ook. Van de week met haar gesproken over wat ze in de winter gaat verkopen, dan schijnen de mensen wat ze nu verkoopt niet te eten. Ze kwam zelf met een paar ideeën en dat was goed om te horen. Ook zij gaat nu een kasboek bijhouden om werkelijk te zien hoe ze draait, maar vooral welke kosten zij maakt. De verwachting is dat hier uitkomt dat vooral haar man het geld op maakt. En dat is iets wat heel lastig is om bespreekbaar te maken.

Komend weekend ga ik er 2 dagen op uit. Zaterdag een wandeling in de vallei maken ten oosten van Kathmandu. Ik ga daar met de bus naartoe. Zondag ga ik naar Patan een stadje direct ten zuiden van Kathmandu. Ook daar zijn veel mooie gebouwen te zien.

En bijgaand de foto’s.

Veel liefs allemaal en tot na het weekend weer.

Monique