Afgelopen zondag met zijn 6-en naar Bhaktapur geweest. Bhaktapur ligt ongeveer 15 km ten oosten van Kathmandu. Volgens de reisgidsen de mooiste stad van de vallei. Dit omdat het de traditionele sfeer heeft weten te behouden. Het is de stad van landbouwers en ambachtslieden en het staat er vol met tempels. Maar het is ook de stad die heel veel schade heeft opgelopen tijdens de aardbeving. Om die reden betaal je tegenwoordig best een aardige toegangsprijs (€ 13,50). Maar het is goed, het grootste deel wordt gebruikt voor de wederopbouw en het is goed om op deze manier te kunnen bijdragen hieraan.

Nu er is niets aan gelogen. De hele dag hebben we gezworven door de prachtige straatjes. Maar liefst 3 pleinen met tempels hebben ze er, waarvan Durban Square de grootste is. En dan nog alle tempels die er verder nog staan. Maar inderdaad ook heel veel schade, dat is toch wel erg om te zien. Maar ook zoveel mensen die zo hard bezig zijn met de wederopbouw van zowel huizen als tempels. Ook zien we dat veel mensen wonen in huizen die gestut worden en waar heel veel scheuren in de muren zitten. Bij ons zou dat toch echt onbewoonbaar verklaard zijn. Men probeert hier zoveel mogelijk te herbouwen met stenen die bewaard zijn gebleven. Er zijn overal vrouwen bezig met ze te ontdoen van het oude cement en ze schoon te wassen. En als je dan al die bergen ziet liggen die ze nog moeten doen. Ik zou daar een beetje moedeloos van worden.
Ik heb een losse serie foto’s van Bhaktapur neer gezet.

Maandag op kantoor bleek toch echt dat er deze week geen werk voor me is. Alle vrouwen die een onderneming zouden willen starten zijn nu voor het festival terug naar hun geboortedorpen. Het festival (Dasain) is het belangrijkste feest van het jaar (te vergelijken met kerst bij ons). Mijn collega op kantoor heeft deze week ook geen werk. Wel moet de bibliotheek, met allemaal Engelse en Nepalese kinderboeken op verschillende niveaus, verhuisd worden van de ene naar de andere locatie. Dat zal maandagmiddag en dinsdag gebeuren. Als in aanbied om te helpen staan ze vreemd te kijken, daarvoor ben ik hier niet. Natuurlijk wel! Dus daar mee geholpen. Ging allemaal super ongeorganiseerd, echt op zijn Nepalees. Verhuisdozen, wel nee. Gewoon met stapels boeken in je hand of in een laken loop de je van de ene naar de andere locatie. Maar met behulp van nog wat meisjes die hier blijven tijdens het festival (omdat ze niet naar huis kunnen) waren de boeken best snel over.

Vanaf woensdag de rest van deze week vrij. Woensdag eerst meegedaan met de yogales van de groep die deze week de introductieweek doet. Daarna met Stephanie in Kathmandu op pad. Eerst naar Pashupatinath en vandaar naar Bodhnath gelopen. Pashupatinath is een dorp dat 5 km ten oosten van Kathmandu ligt, vlakbij het vliegveld. Eigenlijk is het een soort buitenwijk. Het is een van de heiligste dorpen van het land, een bedevaartsoort omdat het aan de Bagmati rivier ligt. Dat is de Ganges van Nepal. Behalve de vele tempels is het vooral bekend omdat hier de lijkverbrandingen plaatsvinden. Aan de oever op stenen plateaus worden de overleden dierbaren gecremeerd. De crematieplaats wordt opgebouwd door de nabestaanden. Alleen de mannen van de familie zijn erbij. De vrouwen rouwen binnen. De oudste zoon, gekleed in wit, is degene die nadat zijn overleden ouder is neergelegd de rest verzorgd. Na afloop wordt het as de rivier in geveegd. Er waren deze ochtend wel 7 crematies. Dit kan je vanaf de andere kant van de rivier bekijken. Aan de ene kant misschien een beetje luguber. Maar het ritueel is heel bijzonder om te zien. Het gebeurd met heel veel eerbied en liefdevol. Ondanks dat wij er misschien niet aan moeten denken dit allemaal zelf te doen. Tijdens de verbranding wordt het hoofd van de oudste zoon kaal geschoren en zijn haren worden ook nog op de brandstapel gegooid. Hij loopt gedurende de rouwperiode nog in witte kleding.

Via het dorp met nog allemaal tempels en apen lopen we naar achteren. Daar steken wij een rivier over en lopen in 45 minuten naar de Tibetaanse wijk Bodhnath. Hier staat ook de belangrijkste en bekendste Stoepa van Nepal. Ze zijn al weer een heel stuk verder met de restauratie dan 4 weken geleden. De doeken zijn aan de bovenkant van de steigers afgehaald en het ziet ernaar uit dat ze met de laatste stukken van de gouden bovenkant bezig zijn. Het is doodeng om te zien hoe de mensen daar over de palen die als steigers dienst doen heen en weer lopen en hoe ze daar werken. Na onze lunch (een heerlijke pizza!) lopen we ook een paar rondjes over het plein. Tijdens ons eerst rondje gaan we ook de 3 kloosters in die langs het plein staan. Zeer indrukwekkend. Hardop biddende en muziek makende monniken. Een groep vrouwen die ineens gaat zitten zingen boven op een balkon van een klooster. Monniken die van kaarsen prachtige tempels aan het maken zijn als offerstukken. Er was vandaag super veel te zien. Foto’s van deze dag zijn er natuurlijk ook.

Donderdagochtend met de groep van deze week de hike mee gelopen. Vandaag in de zon, een heel ander gezicht dan tijdens onze introductieweek. Toen hadden we op het laatste kwartier na alleen maar regen. Daardoor konden we ook de weggetjes tussen de landerijen door nemen. Die waren vorige keer onbegaanbaar. Ik ben, behalve vanmorgen, welke elke ochtend naar het fosterhouse voor Engels met de kinderen.

Morgen (vrijdag) ga ik alleen naar Patan. De stad direct ten zuiden van Kathmandu met ook een Durbar Square. Dan heb ik ze alle 3 gehad. In deze stad kan je je een hele dag vermaken dus dat wil ik ook gaan doen. Volgende week is pas mijn echte vakantieweek. Zondag en maandag een 2-daagse mini trek met Stephanie en overnachting in een klooster. Woensdag t/m zaterdag naar Chitwan National Park.
In de laatste week is er nog heel veel werk op kantoor te doen. Dan gaan we met de dames van de coöperatie hun bedrijf proberen op te zetten. Zij maken zelf vloerkleden die ze aan winkels willen gaan verkopen.

Voor nu weer heel veel liefs uit Kathmandu en heel veel dank aan iedereen die reacties plaatst. Het is fijn om te lezen en geeft toch gevoel contact met jullie te hebben.

Monique