Allereerst nog even afgelopen donderdagmiddag. Ik had geregeld dat de vrijwilligsters die hier op dit moment verblijven de sierraden die door de oudste meisjes van Asha Nepal (het project waar ik met Stephanie werk) zijn gemaakt konden zien en kopen. Dat vonden een heleboel erg leuk, waardoor we uiteindelijk met zijn 10-en daar naar toe gingen. Er waren 3 van de meisjes en hun lerares (zelf oud bewoonster en ook nog erg jong) aanwezig en ze hadden alles voor ons uitgestald op de grond. Het was heel leuk, vooral ook omdat er door veel mensen ook sieraden werden gekocht. Voor de meisjes was dit hun eerste ervaring dat de door hen gemaakte sierraden werden verkocht. Dit vonden ze zo leuk. We gaan dit na de festival weken nog een keer herhalen en hopen dat dit in de toekomst een structureler karakter gaat krijgen. De meisjes bij Asha Nepal krijgen zo de kans om weer nieuw materiaal te kopen en nog meer ervaring op te doen.

Vrijdag een dag naar Patan geweest. Deze stad ligt direct ten zuiden van Kathmandu. Ook Patan heeft een Durbar Square met vele tempels. Daarnaast zijn er zo ontzettend veel leuke doorkijkjes in de oude straten en binnenpleintjes waar weer kleine tempeltjes en gebedshuisjes staan. Heerlijk de hele dag door de straatjes geslenterd en bij elke poort of deur die open was naar binnen gekeken. Soms is er niets te zien, maar meestal is het echt prachtig. Heel vaak was ik ergens alleen, wat weer tot leuke gesprekken leidde met o.a. bewoners van binnenpleintjes, bewakers van tempels en bijvoorbeeld de eigenaar van een winkeltje waar hij thee verkocht. Deze laatste ging gelijk thee zetten voor ons samen. Tussen de middag gegeten in een restaurant waar iedereen van de bediening doofstom is. Heel bijzonder en er echt heerlijk gegeten.
Na de lunch nog een paar mooie tempels bezocht. Bij eentje stond op het binnenpleintje in de hoek een heel klein deurtje open. Erboven hing een bordje met ‘Living Goddess’ en ernaast het verzoek je schoenen buiten uit te trekken. Er was helemaal niemand op dat pleintje en nieuwsgierig geworden trok ik dus mijn schoenen uit en ging het deurtjes door. Erachter was het donker maar ik zag een kleine trap en het leek of er boven licht brandde. Dus trappetje op, verschijnt er een hoofd van een man bovenaan die direct begon te wenken dat ik boven kon komen. Dus 2^e trappetje op. Kom ik in een kleine kamer en zit daar in de hoek. De Kumari van Patan. Ik heb over deze meisjes al eerder geschreven. Ik was zo verbluft. Had me helemaal niet gerealiseerd dat de Kumari van Patan juist tijdens Dasain (het huidige festival) 14 dagen in Patan is. En nu stond ik ineens tegenover haar. Ik moest knielen en kreeg een Tika (zo’n rode stip op je voorhoofd) van haar. Natuurlijk geef je dan wat geld. En toen dacht ik ‘nee heb ik, ja kan ik krijgen’ en vroeg dus of ik een foto mocht maken. En ja, natuurlijk mocht dat. Bij de foto’s kunnen jullie haar zien. Dan kan je ook zien wat ik bedoel met uitdrukkingsloos. Net als de Kumari van Kathmandu (die je niet mag fotograferen) heeft ook dit meisje een volledig uitdrukkingsloos gezicht. Ik heb ook geen glimlachje gezien. Nog steeds beduusd sta ik even later weer buiten. Ongelooflijk dat hier helemaal geen lokale mensen en geen toeristen zijn op dit moment. Maar echt een hele bijzondere ervaring.
Vervolgens kom ik terug bij Durbar Square, hoor ik daar muziek, als ik ga kijken is er een soort optocht. Muziek voorop, dan wat kinderen en vrouwen in mooie jurken die rijst strooien en dan wordt er een oude dame op een soort troon voorbij gedragen. Geen idee wat het was, maar mooi was het wel. Vervolgens via nog 2 boeddhistische tempels weer terug richting bus. In de straat naar de bus is het echt super druk. Overal wordt kleding verkocht voor het komende festivals en er zijn veel lokale mensen in de weer om hun inkopen te doen. Hier kan menig winkelstraat in Nederland jaloers op zijn.
De foto’s van Patan.

Gisteren en vandaag een 2-daagse (mini)trektocht gemaakt met Stephanie. Eerst met de bus naar Dulikhel. Dat nam ruim 2,5 uur in beslag (totale reiskosten € 0,70 per persoon). Daar eerst geluncht in een art gallery annex questhouse. De oude eigenaar runt dit al ruim 44 jaar vertelde hij en hij verkoopt kunst van verschillende kunstenaars. Hij vertelt ons hoe we het dorp uit moeten lopen op weg naar de bestemming van de dag. Het Namo Buddha klooster ergens verderop in de vallei. Daar zullen we overnachten. Eerst via een trap met 1.000 treden naar Shantiban buddha. Vandaar niet over de asfaltweg maar de oude (aarde) weg en paadjes. Zo passeren we diverse kleine gehuchten en losse huizen. Overal worden we vriendelijk begroet en steeds krijgen we de bevestiging dat we goed lopen. Dan komen er ineens hele donkere wolken over de heuvel heen en krijgen we toch even een gigantische stortbui van een kwartier over ons heen. We schuilen met paraplu’s onder een randje. Daarna verder op pad. Uiteindelijk komen we na 4,5 uur lopen om 17.00 uur bij het klooster aan. Dit was echt indrukwekkend groot.
Aan een monnik die er buiten rond liep gevraagd waar we ons moesten melden. Hij hielp ons heel vriendelijk. Onze boeking was niet bekend maar er was nog een kamer in het ‘nieuwe’ gebouw dus geen probleem, we konden blijven slapen. Dit was gewoon een keurig nette hotelkamer hoor, met een douche met warm water! Voor diner moesten we ons om 17.50 uur melden in de dinerruimte. Dit was een grote ruimte met lange rijen soort kistjes op de grond met een kastje ervoor. Op het kistje ging je in kleermakerszit zitten en op het kaste kreeg je een bakje. De monniken zaten in dezelfde ruimte. Nadat het eten (gebakken rijst) in iedereen zijn bakje was gedaan, begonnen de monniken een gebed te zingen, daarna ging er een gong. Het was direct doodstil en iedereen at in stilte. Totdat de gong weer ging. Alle bakjes en lepels werden opgehaald. Einde diner, 19.00 uur en …
… naar bed. Was eigenlijk best lekker hoor, naar deze vermoeiende dag.
Vanmorgen ging eerst om 04.30 uur onze wekker. Bij helder weer zou er een prachtige zonsopkomst zijn. Uit het raam gekeken. Konden we niet eens het dak onder ons zien zo mistig was het. Wekker uur later gezet. Vervolgens om 06.00 uur de gebedsdienst bijgewoond. Heel mooi, de ruimte waar de dienst werd gehouden was al indrukwekkend en dan de afwisseling tussen hardop gebed, gezang en muziek. Dit maakte het een bijzonder geheel, wat erg mooi was om mee te maken. Daarna om 07.00 uur ontbijt volgens hetzelfde principe als gisteren het diner. Maar nu kregen we (zelfgebakken) brood met aardappels in kerriesaus. Erg lekker.
Gelukkig trok om 08.00 uur de mist aardig op en gingen wij naar beneden. Daardoor konden we de route goed vinden. Eerst nog een uurtje rondgelopen bij het klooster en daarna de tocht naar beneden gestart. Het was erg warm vandaag. Volop zon en dan nog 2 uur door de open velden. Maar weer prachtig. Om 12.00 uur waren we in Paunati. Daarvandaan weer met de bus naar Kathmandu.
De foto’s van de trekking.

Morgen is de belangrijkste dag van Dasain. Dat viert iedereen thuis met familie. Men geeft elkaar Tika’s en eet deze dagen vlees. We zien dat hier in de omgeving ook. Zaterdag stonden er overal nog geiten in de tuin of bij de huizen. Nu, die staan er nu niet meer. We hebben vandaag ook heel veel geiten gezien die geslacht waren en schoongemaakt werden. Dat gebeurd gewoon op straat of bij de huizen in de tuin. De familie hier wil het morgenochtend met ons vieren en dan een gezamenlijke lunch. Aardig van ze, zo laten ze ons zien hoe zij het vieren. Dan woensdag voor 4 dagen naar Chitwan.